تأثیر دو شیوه فعالیت مقاومتی بر نشانگرهای آسیب زیستی عضله قلب ورزشکاران تمرین کرده

فعالیت‌های مقاومتی وامانده ساز، همراه با پیشرفت سریع آمادگی جسمانی و عضلانی است. هدف از تحقیق حاضر بررسی تأثیر فعالیت ست‌های وامانده ساز و خوشه‌ای بر نشانگرهای آسیب‌ عضله قلبی است. مواد و روش‌ها: 12 مرد فعال با میانگین سنی 25/2±20/23 سال داوطلبانه انتخاب شدند. دو نوع پروتکل تمرینی ست‌های وامانده ساز و خوشه‌ای با طرح پیش‌آزمون و پایش 30 دقیقه، چهار، 12 و 24 ساعت بعد، مجزا اجرا شدند. هر دو نوع پروتکل وامانده ساز و خوشه‌ای شامل 9 حرکت با وزنه در دامنه شدت (RM 15-12) برابر و با حجم‌های تمرینی مساوی بودند. یافته‌ها: میانگین ضربان قلب دور پایانی تمرین در هر دو شیوه تمرینی کاهش نشان داد که در ست‌های خوشه‌ای با اندازه اثر (67/0=d) این کاهش بارزتر بود (05/0P<). میزان درک فشار تنها در مرحله اول پایش تفاوت داشت که در شیوه ست‌های وامانده ساز با اندازه اثر (59/3=d) بالاتر بود (05/0P<). میانگین تروپونین قلبی نوع I با حساسیت بالا (hscTnI) در پایش 24 ساعت بعد از مداخله در شیوه ست‌های وامانده ساز با اندازه اثر (90/0=d) بزرگ‌تری مشاهده شد (05/0P<). در تمامی مراحل پایش دو شیوه تمرینی (به‌استثنای پایش 24 ساعت بعد) مقدار پپتید ناتریوتیک نوع B (Nt-proBNP) قلبی بالاتر از سطوح پایه بود که اوج افزایش آن 4 ساعت بعد با اندازه اثر (35/1=d) در شیوه ست‌های وامانده ساز مشاهده شد. نتیجه‌گیری: اجرای فعالیت‌های مقاومتی وامانده ساز سطوح نشانگرهای زیستی آسیب عضله قلب را افزایش می‌دهد و امکان دارد دوره بازیافت 24 ساعته کافی نباشد.